Cynotilapia aurifrons „Chilumba”

NAZEWNICTWO

Naukowa nazwa rodzaju Cynotilapia (Regan 1922), oznacza „dog-tilapia” i odnosi się do stożkowych, psich zębów znajdujących się w zewnętrznej szczęce. Aurifrons z łacińskiego auri= złoty oraz frons= brew, czoło i odnosi się do charakterystycznego pasa na grzbiecie. Wcześniej spotykana pod nazwą 'mbamba' (Ribbink 1983). W handlu można ją znaleźć również jako Cynotilapia aurifrons Luwino Reef, lub Mphanga Rocks.

OGÓLNA CHARAKTERYSTYKA I WYSTĘPOWANIE

Cynotilapie często spotykane są w głębszych rejonach stref skalistych, wolnych od osadu. Samce są terytorialne i bronią niewielkich jaskiń, w których dochodzi do tarła. Tytułowy aurifrons często spotykany jest z Cynotilapią zebroides oraz afrą, jednak aurifrons i afra preferują raczej strefy skaliste, bogate w osad, w których występują po sąsiedzku. Cynotilapie aurifrons znaleźć można na północno-zachodnim wybrzeżu od Mundola po Ngarę oraz w Tanzanii pomiędzy Lundu i Lupingu.

DYMORFIZM PŁCIOWY

Podstawowym kolorem samców jest aksamitna czerń, która zmienia się w zależności od nastroju w pionowe pasy, widoczne bardziej w przedniej części tułowia. Wtedy też ujawnia się między nimi błękitny kolor. Od oczu rybę zdobi żółty pas, biegnący wzdłuż płetwy grzbietowej. Płetwa grzbietowa, odbytowa oraz płetwy brzuszne nieznacznie bardziej zaostrzone. Na płetwie odbytowej widoczne atrapy jajowe. Płetwa ogonowa obrzeżona żółto z błękitnymi promieniami. Reszta płetw delikatnie obrzeżona w kolorze białym.

Podstawowym kolorem samic jest szaro-brązowy. Czasami można zauważyć żółty pas na grzbiecie i delikatne pręgowanie.

DIETA

Rodzaj ten wyspecjalizował się w wyłapywaniu planktonu z toni wodnej. Głównie są to dryfujące okrzemki oraz zooplankton. O świcie samice i nieterytorialne samce tworzą duże grupy w otwartych wodach, gdzie żerują cały dzień. Po zapadnięciu zmierzchu, gdy plankton migruje na płytsze wody Cynotilapie znajdują schronienie wśród skał. Terytorialne samce dodatkowo skubią petyfiton porastający skały techniką podobną do rodzaju Pseudotropheus.

Reasumując jest to ryba wszystkożerna. Dietę moich Cynotilapii stanowią karmy w przewadze roślinnej.

ZACHOWANIE W AKWARIUM

Jest to rodzaj ściśle terytorialny i własne terytorium odgrywa w życiu samców bardzo ważną rolę. Dzięki temu możemy oglądać nasze ryby w pełni barw. Należy o tym pamiętać w doborze obsady, choć Cynotilapia pomimo swoich niewielkich rozmiarów potrafi zawalczyć o swoje.

WIELKOŚĆ ZBIORNIKA

Jest to bardzo dobry wybór dla mniejszych zbiorników. W akwarium 220l (100x50x45), z powodzeniem hoduję harem z jednym samcem.

WŁASNE SPOSTRZEŻENIA I PODSUMOWANIE

Samiec spędza większość czasu na swoim terytorium, mimo że jest rybą dominującą w moim akwarium. Jeśli już odpłynie dalej, to zauważyć można, że traci on pewność siebie i ubarwienie przygasa. Samice nie są nękane z tego powodu i mają dla siebie wolną przestrzeń, w której mogą trochę odpocząć od zalotów samca. Z tych właśnie względów jest bezproblemowy zarówno wewnątrz, jak i zewnątrz gatunkowo. Samice Cynotilapii u większości gatunków nie są zbyt atrakcyjne, jednak samiec jest w stanie wynagrodzić to nam podwójnie swoimi jaskrawymi kolorami. W przypadku Cynotilapii aurifrons to biżuteria na czarnym aksamicie.

Zdjęcia: Przemysław Herman

Źródła:

-Malawi Cichlids in their natural habitat 5th edition, Cichlid Press

-www.onzemalawicichliden.eu